Ezt az első kérdést meg se hallottam... Aki nem tudja becsülni a klasszikust, meg se érdemli, hogy beszéljen róla. És jobb nem eltérni a tárgytól. A számítógépet addig érdemes szerintem használni a művészetben, míg nem helyettesíti az embert. Nem a géppel, hanem használati módjával van a bajom. Nincs értelme szerintem géppel festeni, ha azt évszázadokkal korábban megcsinálták gép nélkül. Ebből a szempontból festeni a géppel már önmagában túlhaladottnak számít. Iparnak jó, de nem nevezném művészetnek (kevés kivételtől eltekintve). A számítógép ereje a virtuális terek létrehozásában és a mozgás illúziójában van. És ezt eddig kevés ember használta ki.
Hogy mikortól modern? A célját tekintve mindenképpen modernnek számítanak a 20. század eleji alkotások, melyek már sem a vallás, sem pedig a mitológia nem köt.
Nézd meg a 24. Miskolci Grafikai biennálé "alkotásait" (tisztelet a kivételnek) és megérted miről beszélek.
A csipesz amire gondolsz, valószínűleg Claes Oldenburg Ruhacsiptető c. (1974.) alkotása, mely a pop art jellegzetes eszközével; a tárgyak természetellenes méretre növelésével él. Egyébként teljes egészében rozsdamentes acélból készült. Oldenburg munkásságát főleg a használati tárgyak műalkotássá emelése érdekelte. És mindezt tette úgy, hogy szokatlan méretűre növelte őket. Ebből a szempotnból túllép a klasszikuson, elsősorban humorával és eredetiségével. de mindehez először kellett a klasszikus... Lehet túlhaladottnak nevezni és gyakran igaz is, de ez sarkallja az embert új utak keresésére.
Ami jó a modernben ugyanúgy rossz is, mert csökkenti az ember ingerküszöbét. Tudok olyan performanszokról, ahol a "művész" az alkotás kedvéért keresztüllőte a tenyerét. De beszélhetünk művészet címén vízbefolytott macskákról, diszóbőrből és nyelőcsőből összevart formalinban úszó portrékról...a gátlástalanság amennyire jó, annyira rossz is. Sőt sokakat a társadalmi problémák nem is igzatnak, annál inkább szeretnének maguk kirobbantani egyet.
Hogy mikortól modern? A célját tekintve mindenképpen modernnek számítanak a 20. század eleji alkotások, melyek már sem a vallás, sem pedig a mitológia nem köt.
Nézd meg a 24. Miskolci Grafikai biennálé "alkotásait" (tisztelet a kivételnek) és megérted miről beszélek.
A csipesz amire gondolsz, valószínűleg Claes Oldenburg Ruhacsiptető c. (1974.) alkotása, mely a pop art jellegzetes eszközével; a tárgyak természetellenes méretre növelésével él. Egyébként teljes egészében rozsdamentes acélból készült. Oldenburg munkásságát főleg a használati tárgyak műalkotássá emelése érdekelte. És mindezt tette úgy, hogy szokatlan méretűre növelte őket. Ebből a szempotnból túllép a klasszikuson, elsősorban humorával és eredetiségével. de mindehez először kellett a klasszikus... Lehet túlhaladottnak nevezni és gyakran igaz is, de ez sarkallja az embert új utak keresésére.
Ami jó a modernben ugyanúgy rossz is, mert csökkenti az ember ingerküszöbét. Tudok olyan performanszokról, ahol a "művész" az alkotás kedvéért keresztüllőte a tenyerét. De beszélhetünk művészet címén vízbefolytott macskákról, diszóbőrből és nyelőcsőből összevart formalinban úszó portrékról...a gátlástalanság amennyire jó, annyira rossz is. Sőt sokakat a társadalmi problémák nem is igzatnak, annál inkább szeretnének maguk kirobbantani egyet.